Obrona Polski przed naruszającą traktaty presją Unii Europejskiej, na sali plenarnej, Komisji LIBE (Swobód Obywatelskich). Nie podzielałem w sporym zakresie polityki PiS wobec Trybunału Konstytucyjnego (deklarowane cele można było osiągnąć „klasycznymi” metodami) – systematycznie przeciwstawiałem się ingerencjom Komisji, wykazując brak podstaw traktatowych dla tej akcji. Uświadamiałem krajowej opozycji, że jutro ich rząd może paść ofiarą podobnych ingerencji. Z tych samych powodów broniłem Węgier (w tej sprawie reprezentowałem cały nasz klub parlamentarny), za co dwukrotnie dziękował mi premier Orbán. Systematycznie broniłem też Polski w debacie publicznej, szczególnie w mediach francuskich.

Praca na rzecz praw rodziny, fundamentu życia naszego narodu i naszej cywilizacji, który jest na celowniku ideologii lewicowo-liberalnej. Przedstawiłem we współpracy z Instytutem Ordo Iuris propozycję Międzynarodowej Konwencji Praw Rodziny i chociaż zaprezentować ją powinien nasz rząd, zrobiłem już dużo, aby znalazła oparcie i wsparcie w innych krajach. Broniłem na forum Parlamentu państw, które nie ratyfikowały genderowej konwencji stambulskiej. Za rzecz bardzo ważną uważam też wysunięcie kandydatury Mary Wagner (najbardziej prześladowanej w świecie zachodnim obrończyni życia) do Nagrody Sacharowa. Było to dość trudne, bo sprawie tej nie udzielił poparcia żaden klub parlamentarny, mimo to zbudowaliśmy koalicję sumień polityków z różnych klubów. Ta udana akcja to była obrona praw konkretnego człowieka nie w wymiarze symbolicznym, ale bardzo konkretnym.

Bezpieczeństwo geopolityczne Polski. Na przykład do Raportu Czarnomorskiego, którego byłem kontrsprawozdawcą, wprowadziłem kwestie wycofania się Rosji z Traktatu o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie, rosyjskiej doktryny wojskowej, która dopuszcza użycie broni nuklearnej przeciw państwu, które takiej broni nie posiada, a także wezwanie Unii Europejskiej do wznowienia prac zmierzających do budowy gazociągu Nabucco”. Pracowałem cały czas w grupie do kontaktów z Białorusią, w bliskim kontakcie z prawicową opozycją białoruską, i jeszcze do ostatniego Raportu rosyjskiego wprowadziłem kwestię obrony niepodległości Białorusi (o demokracji mówią wszyscy) w kontekście szantażu energetycznego, któremu ten kraj jest poddany.

Działania na rzecz polskiej obecności w pamięci historycznej Europy i potępienia komunizmu. Przygotowałem Deklarację „Nigdy więcej Jałty”, którą podpisało kilkunastu posłów ze wszystkich państw Europy Środkowej, napadniętych w latach 1939-40 przez Związek Sowiecki. W setną rocznicę rewolucji bolszewickiej zorganizowałem wystawę „Zbrodnia bez kary” w Strasburgu oraz debatę „Dlaczego nie było Norymbergi komunizmu” w Brukseli (uczestniczyłem również w podobnej debacie w Paryżu). Wreszcie w ostatnim roku kadencji doprowadziłem do precedensowego potępienia komunizmu i reżimu sowieckiego oraz wezwania do karania sprawców jego zbrodni i przestępstw. To wielki krok do przodu w debacie, w której do tej pory słyszeliśmy głównie o abstrakcyjnym totalitaryzmie, a dekomunizacja była widziana raczej jako „zagrożenie dla praw człowieka”.

Systematycznie pozostawałem w opozycji wobec Komisji Junckera, nawet wtedy, gdy głosowała przeciw niej mniejszość. Jako bodaj jedyny polityk naszego klubu wsparłem też wniosek o jego odwołanie z powodu tragicznej polityki proimigracyjnej.

Za swą pracę w tej kadencji zostałem uhonorowany słowacką Nagrodą Neuwirtha (za obronę życia), medalem miasta Hénin-Beaumont (jednego z najbardziej „polskich” miast we Francji), a na koniec Nagrodą Kardynała Wyszyńskiego, przyznawaną przez prawników Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.